2011-01-28

Z wizytą w "Domu tysiąca nocy" Mai Wolny.

Powiem tak, moje wymagania co do tej książki były bardzo duże. Zanim po nią sięgnęłam natrafiłam na kilka pozytywnych i bardzo pozytywnych opinii na jej temat, budując sobie za ich sprawą obraz tej powieści. W mojej głowie miała być inna, dlatego się rozczarowałam trochę... Do tej pory czuję, że czegoś mi w niej brakowało, coś nie pozwalało mi się w niej zapomnieć i jej poczuć. Dziwnie...




Książka Mai Wolny opowiada historię trzech osób, które tworzą między sobą dziwny układ stosunków, pomagający im pokonać swoje demony, ból przeszłości i strach o przyszłość...

Malwina jest pięćdziesięcioletnią, niemal pokonaną przez życie kobietą, która chwyta się wyjazdu do pracy do Sorrentino jak ostatniej deski ratunku. Samotna po śmierci syna i utracie męża nie widzi dla siebie miejsca w Polsce, potrzebuje światła, ciepła i pozytywnego środowiska by jakoś móc się podnieść.

Carla, siedemdziesięciokilkuletnia kobieta zatrudnia Polkę jako swoją opiekunkę i pomoc domową. Nie chce tego robić, ale czuje się zmuszona do takiego kroku przez swoje stare ciało. Carla nie lubi swojego życia, czuje, że je przegrała... W młodości ambitna, walcząca, mająca swoje ideały teraz nie wierzy w nic. Samotna, opuszczona przez mężczyzn i jedyną córkę, pociechę znajduje jedynie w swoim wnuku.

Bruno, wnuk Carli to osiemnastolatek wychowany bez matki. Matka jego, Allesia, porzucona w dzieciństwie przez babkę Bruna, nie potrafiła i nie chciała dać mu tego, czego sama nie dostała. Bruno dostał brak miłości matczynej w spadku... 
Chłopak mimo to ciągle chce o nią walczyć, a najlepszym sposobem na zyskanie uwagi matki jest według niego napisanie książki. Niedowidzący nastolatek wybiera sobie na bohatera swojej powieści filozofa, Fryderyka Nietzschego. Chłopak posiada wystarczająco dużo wiadomości na temat samego filozofa, jedyne czego mu brakuje to jasne spojrzenie na życie i uczucia targające kochanką Nietzschego, Malwidą von Meysenburg. Pojawia się jednak Polka, Malwina, która dla Bruna staje się Malwidą...

Trzy różne osoby zostają połączone ze sobą nie tylko za sprawą miejsca i zależności od siebie, ale również poprzez potrzebę istnienia drugiej osoby. Osoba ta ma za zadanie wysłuchać, spróbować zrozumieć i nie oceniać. Pomimo, że ani Bruno, ani Malwina i Carla nie zdają sobie z tego sprawy, stają się dla siebie nawzajem takimi właśnie osobami...

Do tej pory nie wiem, jakie dokładnie są moje odczucia w stosunku do tej książki. Nie odrzucam jej całkowicie, ale też nie potrafię jej chwalić w wylewny sposób, ponieważ cały czas czuję, że mi w niej czegoś brakowało. Wydaje mi się, że jak na tak trudny temat, jakim jest śmierć, przegrane życie czy samotność ta książka jest jednak za 'gładka'. Jak dla mnie zbyt szybko Malwina otwiera się przed Brunem, zbyt te opowieści zgrabnie jej idą... Jakoś tak wieje to dla mnie sztucznością i nie pomaga mi w zrozumieniu tej sytuacji to, że Bruno kojarzy się Malwinie z jej synem. Co jeszcze bardziej spotęgowało moje 'nie' dla tej opowieści to to, w jaki sposób napisane są fragmenty w których Malwina opowiada coś Brunowi, wygląda to tak jakby mówiła do siebie: zadaje mu pytanie i sama sobie odpowiada, pyta o komentarz a słyszymy ten komentarz z jej ust! Mnie osobiście bardzo to drażniło i powodowało, że powieść traciła dla mnie na wiarygodności... 
Sam temat książki, to temat z potencjałem, bo o samotności, bólu, przemijaniu można pisać dużo i pięknie, można poruszać i zmuszać do myślenia... Niestety ta książka nie zrobiła tego dla mnie, nie wywarła na mnie wystarczającego wrażenia, nie została we mnie i nie odbiła się w żaden sposób w mojej pamięci. Niestety, jedyne co mi się w niej podobało to pomysł i to, że 'sama się czyta'.


M. Wolny, Dom tysiąca nocy, Wydawnictwo Prószyński i S-ka, Warszawa 2010, s.199.

2011-01-26

Coś miłego na wieczór, czyli "Love and other drugs":)

"Love and other drugs" w polskich kinach ma być wyświetlany od 11 lutego pod tytułem "Miłość i inne używki". Film wyreżyserował Edward Zwick i śmiało mogę stwierdzić, że się spisał, a to dlatego, że pomimo iż film jest kolejną komediową produkcją Hollywodzką, ma w sobie to coś... Coś innego, miłego dla oka:)





Jamie Randall (Jake Gyllenhaal) rozpoczyna swoją karierę jako przedstawiciel farmaceutyczny, co znaczy tyle samo co to, że 'odwiedza' lekarzy i wszelkimi możliwymi sposobami nakłania ich do przepisywania 'jego' leków pacjentom. Chłopak jest obrotny, bystry i nie można powiedzieć, żeby mu w interesie nie szło. Podczas jednej z takich wizyt u doktora, poznaje Maggie (Anne Hathaway), chorą na Parkinsona młodą dziewczynę, która zjawia się u lekarza po to, by ten przepisał jej leki... Traf chce, że Jamie ma szczęście i widzi coś czego zobaczyć nie powinien... Tak się wszystko zaczyna.

Jamie i Maggie rozpoczynają swoją znajomość 'z kopyta' i już po pierwszym spotkaniu lądują razem w łóżku. Tworzą powoli 'związek niezwiązek', który polega głównie na uprawianiu seksu, a to z tego powodu, iż nauczona życiem Maggie nie chce się z nikim wiązać i wciągać  kogoś w życie ze jej chorobą, która powoli zaczyna dawać jej się we znaki. Początkowo Jamie oczywiście przystaje na warunki Maggie, ale jak to w życiu, niektórych rzeczy się nie wybiera, one po prostu się dzieją...

Oczywiście, w trakcie gdy życie uczuciowe Maggie i Jamiego rozkwita, kwitną również interesy młodego człowieka sukcesu, ponieważ na rynek farmaceutyczny wchodzi viagra, która stawia świat do góry nogami. 
Pomimo tego, że nie zawsze jest kolorowo i pięknie Maggie i Jamie są ze sobą szczęśliwi, do momentu wyjazdu na konferencję, podczas którego Jamie jest zajęty swoimi sprawami a Maggie w tym czasie idzie na spotkanie ludzi chorych na Parkinsona...

Zaskoczył mnie ten film. Pozytywnie. Spodziewałam się cukierkowego, typowo hollywodzkiego kina, a dostałam coś na pewno lepszego. Jest to film, którego akcję można łatwo przewidzieć, niestety występują tutaj sprawdzone amerykańskie schematy, jak np. to, że zawsze przystojny główny bohater filmu musi mieć obok siebie jakiegoś głupka (czyt. przyjaciela, brata, szwagra itp.) lub, że koniec zawsze musi być tak spektakularny, żeby wszystkim w pięty poszło, ale tym razem nie przeszkadzało mi to:) Podobała mi się Anne Hathaway grająca osobę z Parkinsonem, przerażoną chorobą z jednej strony a z drugiej zwariowaną, czarującą młodą kobietę. Polubiłam Jamiego, granego przez Jake'a Gyllenhaala, bo to po prostu sympatyczny facet. Co jednak podobało mi się bardzo to to, że film jak na romantyczną komedię jest odważny, dużo w nim seksu, gołego ciała i dwuznacznych rozmów (a ja zastanawiałam się, dlaczego go tak późno w kinie puszczają:P). Według mnie dodało to temu obrazkowi pazura i świeżości...

Polecam! Polecam dlatego, że jest to komedia: nie durna, nie płytka i nie całkowicie oklepana (a o to trudno):)

2011-01-24

"Pamiętnik". Jedyna powieść Nicholasa Sparksa na której przeczytanie czekałam.

Muszę przyznać, że na przeczytanie tej powieści czekałam ze zniecierpliwieniem. Po przeczytaniu dwóch innych książek Sparksa wiem, że raczej już do jego twórczości nie wrócę, ale dla "Pamiętnika" chciałam zrobić wyjątek. I zrobiłam. Dlaczego? A dlatego, że film nakręcony na podstawie tej książki niewątpliwie mnie urzekł i uwiódł...




Rzadko zdarza się, że film jest lepszy od swojego książkowego pierwowzoru. Tym razem, niestety muszę stwierdzić, że tak się stało... "Uczeń przerósł mistrza".

"Pamiętnik" opowiada historię miłości Allie i Noaha. Bohaterowie powieści poznają się na początku lat 30'stych XX wieku. Ona ma piętnaście, on siedemnaście lat. Zakochują się w sobie i spędzają razem wakacje swojego życia. Poznają swoje tajemnice, marzenia, plany, razem odkrywają po raz pierwszy czym jest seks i miłość ponad wszystko. Planują wspólną przyszłość. Niestety wakacje się kończą i Allie musi wyjechać... Zanim to następuje obiecują sobie jednak, że wytrwają, że nie przestaną kochać, że będą do siebie pisać i pamiętać.

Nadchodzi rok 1941 i Ameryka przystępuje do II Wojny Światowej. Noah, który od czasu rozstania z Allie zdążył wyjechać do New Jersey, zaciąga się do wojska i wyrusza na wojnę. Będąc tam dostaje list, z którego dowiaduje się, że jego poprzedni pracodawca, zapisał mu w spadku niewielki procent swoich dochodów, który wynosi kilkadziesiąt tysięcy dolarów.

Noah wraca po wojnie na Południe i wiedziony miłością i wspomnieniem Allie, kupuje dom w którym pierwszy raz się kochali, a który obiecał swojej ukochanej. Dom jest w rozsypce, ale Noah nie poddaje się i spędza każdą chwilę na jego remontowaniu.

Nadchodzi rok 1946. Allie szykuje się do ślubu z Lonem. Czuje się szczęśliwa, jednak to odczucie szczęścia zostaje zaburzone przez jeden artykuł w gazecie, w którym Noah chwali się odremontowanym domem. W Allie odżywają przysypane przez kurz, ale ciągle żywe uczucia w stosunku do Noaha. Przyszła panna młoda postanawia bez wiedzy narzeczonego wyruszyć do New Bern i po raz ostatni spotkać się z byłym ukochanym - Noahem Calhounem. Kiedy tam jednak dociera ich wzajemna miłość rodzi się na nowo. Odżywają dawne wspomnienia i namiętności, których nie da się powstrzymać...

Historię miłości tych dwojga ludzi poznałam za pośrednictwem filmu pod tym samym tytułem - "Pamiętnik". Urzeczona nim, po książce oczekiwałam jeszcze więcej. Niestety ta nie spełniła moich oczekiwań. Oczywiście dalej jest to ta sama opowieść, ta sama historia, ta sama głęboka miłość, lecz nie towarzyszyły mi przy czytaniu tej książki odczucia, które były ze mną przy oglądaniu filmu. Spodziewałam się książki głębokiej, opisującej skomplikowane dzieje miłości, tęsknoty i wytrwałości. Dostałam płytko napisaną opowieść. Film spodobał mi się nie tylko ze względu na na samą historię, ale również na pięknie pokazane dzieje tej miłości. Podobało mi się poznawanie uczuć nastolatków żyjących w latach 30'stych, dorosłych ludzi w latach 40'stych i staruszków w latach 90'tych. W książce tego nie ma. Cała historia poznania Noaha i Allie opisana jest w kilku słowach, nie mamy możliwości obserwować w jaki sposób ich uczucie się rozwija, dojrzewa. Główna akcja książki skupia się na latach 40'stych i współczesnych, co spowodowało u mnie pewnego rodzaju tęsknotę za tym co nie opisane...

Zastanawiam się oczywiście czy moje spojrzenie na książkę nie jest 'skrzywione' tym, że tak bardzo polubiłam film. Pewnie tak jest, co nie zmienia jednak faktu, że książka mnie nie zachwyciła. Wydaje mi się, że gdybym nie widziała filmu i tak moje zdanie o niej byłoby podobne. Zresztą można się o tym przekonać, gdy czyta się moje inne recenzje książek Nicholasa Sparksa. Zecydowanie nie można zarzucić pisarzowi tego, że jego książki źle się czyta, bo tak nie jest. Czyta się je błyskawicznie (zdecydowana zasługa krótkich zdań), jednak wydaje mi się, że ja osobiście już 'dorosłam' do książek, które wymagają ode mnie czegoś więcej, niż tylko przelatywania wzrokiem po kartkach (oczywiście wykluczam z tego wybrane powieści młodzieżowe do których wracam z taką przyjemnością). Nawet od tzw. romansidła wymagałabym jakiejś głębi uczuciowej. U Sparksa tego nie ma i nawet przewijające się na praktycznie każdej stronie słowa "Kocham Cię" mnie do tego nie przekonują...

Nie wiem, nie wiem... Może tak: polecę to książkę wielbicielom Sparksa, którzy na pewno się na niej nie zawiodą, pozostałym polecam ją w sytuacji gdy mają kilka wolnych godzin i chcą je spędzić z niezobowiązującą, lekką lekturą:)

Ps. Żeby jednak nie kończyć zbyt gorzko to powiem, że sama historia wymyślona przez pisarza jest piękna i zazdroszczę Allie takiego mężczyzny jakim był Noah. Mam nadzieję, że gdyby mnie spotkało coś takiego jak ją, mój mąż byłby przy mnie, tak jak jej był przy niej...


N. Sparks, Pamiętnik, Wydawnictwo Albatros, Poznań 2010, s.253.

"Bóg. Życie i twórczość" - Szymon Hołownia.

Jeśli koś przyzwyczaił się do lekkiego, zabawnego i w miarę prostego pisarstwa Szymona Hołowni, ta książka go zaskoczy. Tak jak zaskoczyła mnie! Autor w "Bóg. Życie i twórczość" porusza się po ciężkim do zrozumienia i trudnym do wytłumaczenia temacie jakim jest istnienie Boga. Żeby czytelnik mógł  w wystarczający sposób zrozumieć książkę "Bóg. Życie i twórczość", nie może on być, tak jak to było możliwe przy poprzednich wydawnictwach Szymona, całkowitym laikiem jeśli chodzi o wiarę chrześcijańską. Gdy tak się stanie książka moim zdaniem może nie tyle okazać się za trudna, co może zbyt nużąca. Jeśli natomiast sięgnie się po nią posiadając jakąkolwiek wiedzę dotyczącą zasad wiary chrześcijańskiej, ta książka ma potencjał by tą wiedzę nie tylko poszerzyć, ale również 'na ludzki rozum' wytłumaczyć...




Na samym początku książki Szymon Hołownia ostrzega i prosi o wytrwałość, gdyż pierwsze rozdziały książki traktują o istocie świata, co oznacza, że nie są to rozdziały łatwe do przetrwania. I rzeczywiście tak jest. Pierwsze kilka rozdziałów to próba wytłumaczenia, kto stworzył świat, z czego, kiedy, po co Bóg odpoczywał itp. Rozdziały te wymagają od czytelnika skupienia, gdyż zdecydowanie poruszają się one nie tylko po polu wiary, ale i filozofii. Oczywiście, nie chcę też żeby wyszło, że Szymon Hołownia w tej książce, to już nie ten sam człowiek, który pisał poprzednie. Tak nie jest. Poczynając od samego początku autor traktuje czytelnika z poczuciem humoru i pewną zadziornością, co moim zdaniem zdecydowanie pozwala szybciej i przy mniejszym wysiłku zrozumieć poruszany temat:)
Kolejne rozdziały poruszają zagadnienia, które pojawiają się w Starym i Nowym Testamencie, a które nie wszyscy we właściwy sposób pojmują. Czytamy w nich między innymi o 10 Przykazaniach Bożych, co one naprawdę znaczą, czemu mają służyć, poznajemy w nich Boga człowieka, czyli dlaczego Jezus nie był tylko grzecznym, cichym ludkiem nauczającym wiernych, ale potrafił się zdenerwować, wpaść w gniew i w szał? Te i inne zagadnienia Szymon Hołownia tłumaczy czytelnikowi w przystępny sposób, który nie pozwala się zagubić i nie zrozumieć o co w tym wszystkim chodziło:) W książce poruszone są tematy dotyczące wszystkich Trzech Osób Boskich, dlatego czytamy również o Duch Świętym, kto to właściwie jest i po co?

Nie jest to na pewno książka prosta, łatwa i przyjemna, ale za to warta sięgnięcia, a to dlatego, że mobilizuje. Mobilizuje do myślenia, próbowania zrozumienia naszej wiary. Czytając książkę Szymona, zdałam sobie sprawę jak wiele schematów kieruje naszą wiarą. Wierzymy w Boga, ale dokładnie to nie wiemy co to znaczy, czytamy Pismo Święte biorąc teksty w nim zawarte nierzadko jeden do jednego, nie zastanawiając się w żaden sposób nad głębszym sensem słów w nim zawartych... Książka Szymona mi to uświadomiła i dobrze. Co mi się jeszcze w niej podobało to to, że czytając ją widzimy, że jej autor zna się na rzeczy. Szymon często przytacza słowa i argumenty stosowane przez ateistów, naukowców, teologów czy wyznawców innych religii i w może nie prosty, ale konsekwentny i racjonalny sposób się z nimi rozprawia (albo się zgadza, albo neguje). 
Książkę polecam żądnym wiedzy o wierze i życzę wytrwałości i skupienia podczas jej czytania:)


Sz. Hołownia, Bóg. Życie i twórczość, Wydawnictwo Znak, Kraków 2010, s.261.

2011-01-23

Urzekający "Cranford".

"Cranford" to serial BBC, który wyreżyserowali Simon Curtis i Steve Hudson. Nakręcony na podstawie trzech powieści Elizabeth Gaskell, miniserial składa się z pięciu odcinków, których akcja rozgrywa się na przestrzeni roku, od czerwca 1842 do maja 1843.




Serial w przezabawny, ciepły i często wzruszający sposób opowiada losy mieszkańców miasteczka Cranford, leżącego w hrabstwie Cheshire. 
Swoje pierwsze chwile w Cranford spędzamy u Matyldy (Matty) i Debry (Deborah). Starsze już panie, stare panny, przyjmują pod swój dach młodą krewną Mary Smith, która z wielką przyjemnością zamieszkuje u ciotek, a to głównie ze względu na swoją młodą macochę, której nie cierpi. Matylda i Debra to jedne z barwniejszych postaci serialu. Obie tak inne od siebie, tak różne w swoim zachowaniu, ale jednak kochające się niezmiernie starsze panie, potrafią wesprzeć w potrzebie czy służyć dobrą radą. Dla mnie te dwie bohaterki to obraz rozważnej i romantycznej, tylko w starszym wydaniu:). W pierwszym odcinku poznajemy również młodego lekarza, dr Harrisona, który przybył do miasteczka by praktykować pod skrzydłami dr Morgana. Młody lekarz niemal natychmiast poznaje w miasteczku młodą pannę w której się zakochuje, jednak będąc rozsądnym młodym człowiekiem postanawia nie afiszować się z tym uczuciem. I to jest jego błąd, gdyż niezamężny, młody mężczyzna jest niezłym kąskiem nie tylko dla panien szukających męża, ale również dla grona wszystkowiedzących pań plotkujących. W serialu poruszony jest również wątek kształcenia ludzi z niższych sfer, a to za sprawą lady Ludlow, która nie potrafi pojąć sensu postępu, który pozwala a nawet zachęca ludzi niskiego szczebla do nauki czytania i pisania. Lady Ludlow zmaga się również z innym problemem, jakim jest budująca się kolej, która zdąża do Cranford i której celem, według wielu mieszkańców, jest zaburzenie spokoju miasteczka. 

Serial dosłownie mnie rozbroił!!!:) Wiedziałam, że mi się spodoba, bo po pierwsze lubię chyba wszystkie kostiumowe seriale BBC, po drugie uwielbiam wszystko, czego akcja dzieje się w XIX wieku w Anglii, a po trzecie oglądałam juz wcześniej inny serial BBC na podstawie powieści Elizabeth Gaskell "Północ Południe" i bardzo mi się spodobał, dlatego myślałam, że wiem czego się spodziewać. I tutaj się myliłam! Serial "Cranford" dostarczył mi takiej uciechy o jakiej w tym wypadku nie myślałam. Nie tylko jest on pięknie nakręcony i zrealizowany, ale również dominuje w nim takie poczucie humoru, którego powinny mu pozazdrościć te wszystkie pożal się Boże, 'komedie', które teraz się kręci. Uwielbiam wprost Cranfordowskie 'koło plotkarek', które każdą historię pięknie ubarwi, opowie i nakręci:) Panie są rozbrajające, a już scena w której kot jednej z nich zjada kosztowną koronkę i przerażone kobiety biegają razem z nim po całym miasteczku w poszukiwaniu kogoś, kto zjedzoną koronkę uratuje, jest bezcenna!!! Bardzo, ale to bardzo polubiłam w serialu postać Matyldy, którą genialnie zagrała Judi Dench. Pani Matylda to uosobienie dobroci, taktu i miłości bliźniego swego. Jest po prostu cudowna w tej swojej skromności i pewnym uzależnieniu od bardziej dominującej siostry Debry. Również dr Harrison, grany przez Simona Woodsa, spodobał mi się bardzo. Lubię ten typ dżentelmeństwa, który sobą prezentuje a o który już teraz jest baaaaaaaardzo trudno...
Serial oczywiście nie jest serialem komediowym, jest to raczej dramat, w którym sceny komediowe rozładowują napięcie. A napięcie, jak to w życiu, nie ustaje tak łatwo i mieszkańcy Cranford zmagają się nie tylko z chorobami, śmiercią czy nieszczęśliwymi miłościami, ale również z niepokojem o przyszłość czy tęsknotą za najbliższymi...

Według mnie "Cranford" jest cudowny. Wiem, że będę do niego wracać regularnie i już planuję jego zakup na dvd. Polecam bardzo, bardzo serdecznie, szczególnie tym z was, którzy przepadają za atmosferą książek czy filmów nakręconych na podstawie powieści Jane Austen czy właśnie Elizabeth Gaskell. Ten serial zasługuje by zwrócić na niego uwagę:)))

2011-01-17

Potteromania część pierwsza - "Harry Potter i kamień filozoficzny".

Pamiętam jak pierwszy raz usłyszałam o Harrym Potterze. Było to dawno, dawno temu, za górami, za lasami, w czasach kiedy Potteromania w Polsce była jeszcze w powijakach...
Pamiętam, że czytałam jakiś wywiad z Kasią Nosowską i ona właśnie na pytanie o ulubioną książkę powiedziała: Harry Potter. Co to jest ten Harry Potter? Gdy się dowiedziałam, powaliło mnie, że tak dorosła osoba, poważna wokalistka za swoja ulubioną książkę podaje powieść o młodziutkim czarodzieju! Jeszcze wtedy nie wiedziałam, nie znałam i żyłam w ciemnogrodzie... Bo jak się okazało kilka lat później kiedy dopadłam cztery pierwsze części przygód Harry'ego u moich kuzynek na półce, ten niepozorny, młodziutki czarodziej ma w sobie MOC! Moc porywania do swego świata i uzależniania od siebie!!!




Oczywiście każdy obecnie zna Harry'ego Pottera, jeśli nie z książek to z filmów (które są moim skromnym zdaniem równie świetne) i chyba nie ma większego sensu streszczanie fabuły pierwszej części jego przygód w tym poście.
Jak wiadomo Harry Potter, dziesięcioletni chłopiec wychowywany przez mugolskie wujostwo, dowiaduje się w niezwykłych okolicznościach, nie tylko tego, że jego rodzice nie zginęli w wypadku samochodowym, ale również tego, że byli czarodziejami i teraz on równiez ma szansę takowym zostać. Chłopiec zostaje przyjęty do Hogwartu - szkoły czarodziejów, poznaje Rona i Hermionę i razem z nimi rozpoczyna swoją pogoń za przygodami i Voldemortem...

"Harry Potter i kamień filozoficzny" porwał mnie te kilka lat temu, kiedy czytałam go po raz pierwszy i porwał mnie również teraz! Mimo, że wydaje mi się, że jestem już wystarczajaco dorosłą osobą (26 lat by na to wskazywało:P) nie potrafię się oprzeć temu chłopcu... 
Przypomina mi się tutaj taka rozmowa, którą przeprowadziłam kilka lat temu z nowo poznanym kolegą, podczas naszej studenckiej, wakacyjnej pracy w Stanach Zjednoczonych. A mianowicie rozmawialiśmy o książkach i gdy tylko dotknęliśmy podczas niej tematu Harry'ego Pottera, aż nam się oczy zaświeciły. To było jak przekomarzanie się na temat tego, co komu się bardziej w nim podoba, co kogo bardziej uwodzi w tej książce, co ona w nas powoduje! Na końcu, oczywiście zgodnie stwierdziliśmy, że ta książka powoduje w nas to, że sami chcemy tym Harrym BYĆ! I taka jest prawda! Niezależnie od tego czy czytam książkę, czy oglądam film chciałabym być Harrym... Mogę nawet na ten czas zmienić płeć:D


J. K. Rowling, Harry Potter i kamień filozoficzny, Wydawnictwo Media Rodzina, Poznań, s.319.

2011-01-16

"Sezon na cuda" Magdaleny Kordel - powrót do "Uroczyska".

Skończyłam. Przeczytałam "Sezon na cuda", drugą część "Uroczyska" i nie wiem co myśleć. Zresztą nie, wiem co myśleć i uważam, że wróciłam do tej autorki i tej kontynuacji "Uroczyska" zbyt szybko. Nie czytałam książki z samej ochoty na jej przeczytanie, ale bardziej z tego względu, że przeczytałam pierwszą część i chciałam drugą mieć również za sobą... I to był błąd, bo prawdopodobnie gdybym wzięła się za czytanie "Sezonu na cuda" po dłuższej przerwie, robiłabym to z większą przyjemnością, ciekawością i może też nie męczyłabym się tak bardzo, jak to miało miejsce teraz. Nie wiem czy to z tego czy innego powodu, "Sezon na cuda" wydawał mi się mniej pociągający niż "Uroczysko". A wydawałoby się, że powinno być na odwrót, bo to "Uroczysko" jest książką jakich wiele na naszym rynku ostatnimi czasy. "Sezon na cuda" jako kontynuacja miał natomiast potencjał na zaskoczenie mnie... I nie wiem dlaczego, ale tego nie zrobił. Co jakis czas wydawało mi się, że wiem co nastapi dalej, jaki zwrot akcji się szykuje. W większości moje przypuszczenia się sprawdzały, co mnie jeszcze bardziej dobijało i sprawiało, że jeszcze bardziej chciałam byc już po lekturze tej książki... Jak jednak już wspomniałam wszystkie to odczucia mogą być spowodowane tym, że w złym momencie po tą książkę sięgnęłam. Nie zdążyłam zatęsknić w żaden sposób do bohaterów i może dlatego nie bawiła ani nie pociągała mnie ta część w takim stopniu jak "Uroczysko".




W "Sezonie na cuda" wracamy z wizytą do Maji, która już zdążyła się zadomowić w Malowniczym, w którym mieszka juz blisko rok. Zbliżają się Święta i Maja zaczyna się niepokoić brakiem śniegu, brakiem gości i tym, że to wszystko może doprowadzić jej pensjonat do bankructwa a ja do pójścia z torbami. Na szczęście kobieta poznaje i zaprzyjaźnia się ze żwawą staruszką Leontyną, która wprawia machinę niespodziewanych, ale owocnych wydarzeń w ruch. Leontyna, zwana Zośką proponuje bowiem nie tylko organizację wigilii dla samotnych w "Uroczysku", ale również wspiera Maję w szopkowym boju i uzmysławia jej, czym jest warte podjęcia ryzyko i nie rezygnowanie ze szczęścia. Oczywiście Leontyna nie jest jedyna nową osoba w życiu Maji, bo pojawia się również gama innych, nowych przyjaciół, takich jak ojciec Filipka, Jeremi, Kaśka z dziećmi czy ksiądz proboszcz...
Książka na pewno przepełniona jest atmosferą Świąt Bożego Narodzenia, miłości i dobroci. W pewnym momencie zostaje nam w niej nawet przedstawiony najprawdziwszy Anioł z krwi i kości, który podobno upodobał sobie Malownicze do swoich regularnych wizyt. 

Ja, jak już wcześniej wspomniałam, średnio się w niej odnalazłam, ale wydaje mi się, że dla tych, którzy czytali i pokochali "Uroczysko" tak czy siak jest to pozycja, na którą warto zwrócić uwagę. Może też lepszym pomysłem byłoby czytanie tej książki, tak jak to miał na celu jej wydawca, przed Świętami Bożego Narodzenia, kiedy to sami żyjemy nadchodzącą Gwiazdką. Wtedy "Sezon na cuda" na pewno zintesyfikuje oczekiwanie i wprowadzi w odpowiednio świąteczny nastrój...


M. Kordel, Sezon na cuda, Wydawnictwo Prószyński i S-ka, Warszawa 2010, s.319.

2011-01-13

"Julie & Julia" Nory Ephron - mój film na poprawę humoru.

Jak to dobrze, że istnieją takie filmy, które wyciągną z dołka, poprawią humor i nastawią pozytywnie do świata! 

Z tego względu, że jakby to powiedziała moja mama "chodzę dzisiaj jak osa", musiałam przynajmniej na koniec dnia wprawić się jakoś w dobry nastrój. Skoro dzień nerwowy, niech przynajmniej mi się śpi i śni lepiej... A co najlepsze na ukojenie? Dla mnie od kilku miesięcy jest to film "Julie & Julia" Nory Ephron:)






Nie chcę opisywać fabuły tego filmu tutaj bo prawdopodobnie większość z was już go widziała lub o nim czytała, dlatego napiszę tylko czym ten film mnie zafascynował i dlaczego tak chętnie do niego wracam. 

A więc (od więc nie zaczyna się zdania, tak przynajmniej mówiła moja nauczycielka polskiego, ale cóż:/:P) po pierwsze ten film jako pierwszy podsunął mi myśl o blogu! Pamiętam jak oglądałam scenę w której Julie Powell zastanawia się czy prowadzić bloga, i jeśli tak to o czym ten blog miałby być, i jak dochodzi z mężem do wniosku, że blog powinien być o tym, czym lubi się zajmować. Do tej pory wspominam jakiego mi to dało kopa do zastanowienia się nad prowadzeniem własnego bloga. A co ja lubię robić? Czytać!!! Oczywiście od planu do jego realizacji minęło kilka miesięcy, ale ważne, że w pewnym momencie się zmobilizowałam i tego dokonałam:)

Po drugie nie mogę się oprzeć czarowi Meryl Streep w tym filmie. Moim zdaniem ta kobieta jest genialna w każdej swojej roli, ale jej Julia Child to, moim skromnym zdaniem, majstersztyk i nie dziwię się wogóle, że została za nią nominowana nie tylko do Oskara, ale również do całej reszty innych nagród filmowych. Poza tym Julia Meryl Streep to taka kobieta, której nie da się nie lubić, a ja lubię osoby, które nie sa trudne do polubienia... Oczywiście przy rozważaniach na temat Meryl i jej Julii Child  nie mogę i nie chcę pominąć Stanleya Tucci, który jest wprost uroczy w roli Paula Child'a! Kto by nie chciał takiego męża, no kto??? Zastanawiam się czy w rzeczywistości też oboje (Julia i Paul) byli takimi barwnymi, zniewalajacymi postaciami? 

Po trzecie: Paryż! Moje odwieczne marzenie, które jeszcze się wzmogło po obejrzeniu tego filmu. Bo teraz nie tylko wieża Eiffela, Luwr i inne zabytki mnie do niego ciągną, ale również jedzenie i oczywiście masło! Nic to, że nie zdrowe:P

Po czwarte film zmotywował mnie do zakupu i przeczytania obydwu książek na podstawie których powstał scenariusz, czyli "Julie & Julia. Rok niebezpiecznego gotowania" Julie Powell i "Moje życie we Francji" Julii Child. Pomimo, że pierwsza książka mnie rozczarowała, puszczam to w zapomnienie i polecam wszystkim drugą z nich, tą napisaną przez Julię Child. Smakowita - tyle mogę o niej powiedzieć jednym słowem.

Po piąte, lubię ten film za tą urzekającą atmosferę, która powoduje, że moje marzenia o dużej kuchni pełnej książek kucharskich i cudownych zapachów stamtad się wylewających, stają się jeszcze bardziej intensywne. Niektóre filmy po prostu są dobre w pokazywaniu nam tego, że życie jest piękne, że warto marzyć i te marzenia później spełniać!

Po szóste lubię ten film za to, że okazał się lepszy od książki! Mam tutaj na myśli książkę Julie Powell, która była powodem powstania tego filmu. Rzadko zdarza się, że film przebija książkę, najczęściej jest na odwrót, ale tym razem tak własnie się stało. I dobrze!!!

Po siódme i chyba ostatnie: lubię ścieżkę dźwiękową tego filmu... Tam tam ta tam tararararararrarraa...

Ps. Błagam, jeśli zraziliście się do książki Julii Powell nie karajcie za to tego filmu! Polecam go bardzo, bardzo:D

Co widzi Śmierć, czyli "Złodziejka książek" Markusa Zusaka.

Dopiero co skończyłam tą książkę czytać, dopiero co skończyłam płakać, a już biorę się za pisanie o niej... Wierzę, że emocje, które we mnie siedzą wyjdą ze mnie same, przeleją się do tego posta i pozytywnie wpłyną na niezdecydowanych. Zmuszą ich do sięgnięcia po tą powieść! 




Zastanawialiście się może kiedyś kim (czym) jest Śmierć? Czy ten ktoś (to coś), kto prędzej czy później przychodzi po nas wszystkich coś widzi, czy coś czuje, czy przejawia jakiekolwiek uczucia względem tych maluczkich, którzy własnie tracą swoje życie i wyruszają z nim w nieznane? Ja się zastanawiałam, zresztą tak jak nad wieloma innymi rzeczami nie z tego świata, i nie potrafiłam znaleźć na to pytanie żadnej satysfakcjonującej mnie odpowiedzi...

Widocznie nie jestem jedyną osobą, którą takie tematy nurtują. Markus Zusak, na pewno spędził, rozmyślając nad tym zjawiskiem niezliczone godziny. Zastanawiam się czy to właśnie tego typu rozważania pchnęły go do napisania "Złodziejki książek" własnie w ten sposób? 
Bo "Złodziejka książek" to opowieść Śmierci: jej obserwacje, jej pamięć, jej przemyślenia. U Zusaka bowiem Śmierć nie jest niezydentyfikowanym, niemożliwym do określenia czymś, u niego Śmierć to myślący, nierozumiejący często swojej pracy i ludzi Czarny Anioł, który w gąszczu zadań do spełnienia, dusz do przetransportowania, umie zatrzymać się nad historią jednej osoby, potrafi niemal się z nią zaprzyjaźnić w trakcie gdy świat się sypie, a brat zabija brata. Tą godną uwagi i przyjaźni osobą jest Liesel Meminger - Złodziejka książek i Strząsaczka słów.

Jest 1939 rok. Liesel Meminger ma dziewięć lat gdy matka zostawia ją u obcych ludzi mieszkających w Molching na wychowanie. Ludzie Ci: Hans i Rosa Hubermannowie stają się jej rodzicami zastępczymi, a dziewczynka powoli oddaje im całe swoje serce. Na tle rozpoczynającej się wojny, szalejącego Hitlera i narodu Niemieckiego codziennie indoktrynowanego jego ideami i słowami o nadludzkim potencjale Niemiec i jego wielkości, Liesel uczy się czym jest prawdziwa przyjaźń, miłość i walka w słusznej sprawie. Dziewczynka, członkini Hitlerjungend, uczestniczka wieców i marszów ku chwale Hitlera, w tym samym momencie razem z przybranymi rodzicami ukrywa u siebie w domu, w piwnicy, Żyda.
Liesel dojrzewa w prawdopodobnie najgorszym czasie nowożytnej historii świata, ale pomimo tego potrafi w tym wszystkim odnaleźć nie tylko przyjaźń na dobre i złe, nie tylko miłość ponad wszystko - pomiędzy ojcem a córką, ale również pasję życia - książki! Niezwykłe książki, kradzione książki pomagają jej przetrwać najcięższe i najtrudniejsze sytuacje i chwile...

Powieść Markusa Zusaka "Złodziejka książek" przejmuje czytelnika do reszty. Przy pomocy Śmierci, która oprowadza nas po różnych zakątkach wojennego świata, zdajemy sobie sprawę, nie raz i nie dwa, jakim ogromnym, niepotrzebnym, pełnym nieznośnego bólu i cierpienia złem jest wojna. Nie ważne po której stronie barykady stoisz, wojna nigdy nie obchodzi się ze swoimi, często mimowolnymi aktorami łagodnie... Zło łatwo zwycięża, ale trzeba z nim walczyć. Mimo wszystko. 

"Chciałem jej powiedzieć, jak stale mi się zdarza nie doceniać ludzkiej rasy albo ją przeceniać. Najgorzej ze sprawiedliwą oceną. Chciałem ją zapytać, jakim sposobem te same rzeczy mogą się wydawać równie obrzydliwe i równie wspaniałe, dlaczego te same opowieści bywają równie wstrętne i równie cudowne..." [Śmierć]

Polecam, polecam, polecam! Ostrzegam jednak, że tak jak mnie, może zabraknąć Wam łez...


M. Zusak, Złodziejka książek, Wydawnictwo Nasza Księgarnia, Warszawa 2008, s.495.

2011-01-12

"Jak zmieniałam zdanie. Eseje okolicznościowe" Zadie Smith.

Zadie Smith, która napisała "Jak zmieniałam zdanie. Eseje okolicznościowe" jest brytyjską pisarką, autorką opowiadań i takich powieści jak: "Białe zęby", "O pięknie" czy "Łowca autografów". Pomimo tego, że wszystkie jej powieści są bardzo dobrze oceniane zarówno przez krytyków jak i laików literackich, ja osobiście, szczerze mówiąc nigdy wcześniej o niej nie słyszałam. Dopiero jakiś program telewizyjny w którym prowadząca, mówiąca o jej najnowszej książce "Jak zmieniałam zdanie..." powiedziała, że jest to prawdopodobnie przyszła kandydatka do literackiego Nobla, zwrócił moją uwagę na jej osobę. I tym właśnie sposobem "Jak zmieniałam zdanie. Eseje okolicznościowe" stała się pierwszą i prawdopodobnie nie ostatnią książką jej autorstwa po którą sięgnęłam...




Już na samym początku książki Zadie mówi, że ta książka powstała bez jej wiedzy i że sama nie wie kiedy ją napisała. A to dlatego,  że "Jak zmieniałam zdanie..." to po prostu zbiór esejów, które Zadie pisała, jak sama ich nazwa wskazuje, na konkretną okoliczność, dla konkretnych celów i konkretnych redaktorów. Taka właśnie ta książka jest. To taki ponad 300-stronicowy zlepek przeróżnych esejów dotyczących: czytania, bycia, patrzenia, czucia i pamiętania (każdy z tych czasowników jest tytułem rozdziału w książce).

Powiem tak: nie spodziewałam się, że ta książka tak bardzo mi się spodoba! A dlaczego? Dlatego, że gdy tylko zaczęłam czytać pierwszy esej stwierdziłam, że nie mam pojęcia o czym autorka pisze i że czytanie jej wywodów na temat książki, którą dostała od matki do przeczytania "Their eyes were watching God" po prostu mnie męczy... Esej numer dwa: podobna sytuacja, z tą jednak różnicą, że czytając go stwierdziłam, że przecież nie muszę znać wszystkich powieści czy pisarzy, których ona wspomina, by czytanie tych esejów sprawiało mi przyjemność! Książki "Miasteczko Middlemarch" o której był kolejny esej również nie czytałam, ale pomimo to spodobał mi się on bardzo... I tak było już do konca książki. 

Zadie w porywający sposób pisze o czytaniu i pisaniu książek! Często używa do tego celu przykładów książek i pisarzy, którzy mają jej pomóc wyjaśnić temat czy zagadnienie. Po przetrwaniu dwóch pierwszych esejów, stwierdziłam, że jest to bardzo dobra praktyka, taka wręcz trochę uzależniająca:P Autorka zmuszała mnie w swoich esejach do uśmiechu i takiego przystawania w trakcie czytania i uświadamiania sobie, że tak, tak właśnie jest! Tak to wygląda, tak to się dzieje... Moje ulubione eseje z rozdziału CZYTANIE to: "Ponowne czytanie Barthes'a i Nabokowa" i "F. Kafka, Everyman". Pierwszy z nich to moim zdaniem esej dla takich czytelników jak ja (!), którzy niektóre powieści przeczytają i zostawią gdzieś w tyle swojej świadomości, a niektóre pożerają regularnie, z niesłabnącą zachłannością:) Esej skupia się na problemie 'ponownego czytania'. Czyta się go podobnie jak eseje Anne Fadiman, z tym że może jest on bardziej podparty literackimi dowodami w sprawie. Zadie Smith skupia się w nim na dwóch rodzajach 'wielokrotnych czytelników'. Jeden rodzaj to ci, którzy czytając ponownie jakąś powieść traktują ją niemal jak swoją, nie zwracają uwagi na autora i na to co on chciał przekazać, ale na to co oni sami chcą z niej wynieść, co im ona ma dać. Drugi rodzaj 'wielokrotnych czytelników' to ci, dla których autor jest nieodłączną częścią dzieła i dla których zrozumienie sensu tego co autor chciał przekazać jest najważniejsze. 

Oczywiście rozdział CZYTANIE był tym, który spodobał mi się najbardziej, ale w każdym innym również znalazłam coś dla siebie. W rozdziale BYCIE moim ulubionym esejem został "Sztuczki warsztatowe" w którym Zadie opisuje dwa różne sposoby pisania, dwa różne poglądy na pracę pisarską, dwa różne przebiegi tej pracy. Sama nie piszę i prawdopodobnie nigdy nie będę, dlatego mnie osobiści zafascynował ten esej. Czytałam go z takim hasłem wyświetlonym w głowie: "A więc tak to się robi!":) Zaskoczyła mnie w tym eseju sama Zadie Smith, która powiedziała, że nie może czytać swoich powieści, wręcz nie umie tego robić, bo te książki po ich skończeniu i upłynięciu jakiegoś czasu staja się dla niej obce.

W PATRZENIU na uwagę moim zdaniem zasługuje esej "Hepburn i Garbo" opowiadający o legendach Hollywodzkiego kina: Katharine Hepburn i Grecie Garbo (niestety nie napisała o Audrey Hepburn, która jest moją ikoną kina, ale cóż...). Podobało mi się również "Dziesięć notatek z weekendu oscarowego" bo miło sobie zdać czasami sprawę, że nie wszystko złoto co się świeci i że tak naprawdę jest mi dobrze, tak jak jest...

Nawet teraz gdy piszę tego posta wiem, że jeszcze wrócę do tej książki. Wrócę gdy dowiem się więcej o dziełach i autorach o których ona pisała i którzy za jej sprawą mnie zafascynowali. Wrócę też dlatego, że naprawdę czytając te, liczące czasami kilkadziesiąt stron eseje, czułam, że się uczę, że wzbogacam swoją wiedzę... Miło jest czasami, a nawet częściej niż czasami, sięgnąć do książki, która coś ci daje - nie tylko rozrywkę, ale również to coś więcej, co powoduje, że chcesz czytać. Moim zdaniem "Jak zmieniałam zdanie. Eseje okolicznościowe" taka jest i tyle. Polecam!

I jeszcze jedno: bardzo podoba mi się okładka:D


Z. Smith, Jak zmieniałam zdanie. Eseje okolicznościowe, Wydawnictwo Znak, Kraków 2010, s.370.

2011-01-08

W "Uroczysku" Magdaleny Kordel.

I mamy kolejną książkę poruszającą temat zdradzającego męża, rozpadu małżeństwa, pozostawionej na pastwę losu żony i miejsca, które przynosi zrozpaczonej rozwódce ukojenie, spokój i miłość... "Uroczysko" to typowy przykład polskiej literatury kobiecej, która ostatnimi czasy powzięła sobie za zadanie podnosić na duchu kobiety poturbowane życiowo. Jak sobie z tematem poradziła Magdalena Kordel? Pomimo, że czuję już przesyt tego typu książkami, mogę powiedzieć, że całkiem nieźle.




Główna bohetarka książki, Maja, po kilkunastu latach małżeństwa dowiaduje się od męża, że ten jednak znalazł sobie inną kobietę swojego życia, że odchodzi od niej i że pragnie rozwodu. Jakby tego było mało po kilku dniach mąż wraca, żeby doinformować ją o kredycie, który wziął bez jej zgody, o bankructwie jego firmy oraz o komorniku, który lada dzień ma zjawić się w jej domu i dać jej do zrozumienia, że ma się wynieść z niego razem z córką. Gdzie? No właśnie. Załamana kobieta najpierw przenosi się do rodziców, skąd postanawia wyjechać na jakiś czas do domu w Sudetach, który jej rodzice odziedziczyli po ciotce a którego do tej pory nie widziała na oczy. Głównym założeniem Maji jest spędzenie tam czasu na samotnym piciu i użalaniu się nad sobą. Nawet to nie okazuje się jednak takie proste, bo chcąc nie chcąc, Maja już pierwszego wieczoru poznaje dwie tubylczynie, których zadaniem powierzonym im przez matkę Maji jest obserwacja i opieka nad zrozpaczoną kobietą... Pomimo, że poznane kobiety: Łucja i Anna są pomocne w piciu, powodują one również powolne zmiany w życiu Maji. W ciągu kilku dni od spotkania z nimi Maja kupuje psa, poznaje "podobno weterynarza", starą zielarkę i dowiaduje się od Łucji o posadzie nauczycielki polskiego w pobliskiej szkole, o którą postanawia się postarać... 
Zazhwycona swoim nowym planem na życie, Maja wraca do Warszawy, by nie tylko podjąć stosowne kroki prawne przeciwko swojemu mężowi, ale by również powiadomić nieczego niespodziewającą się rodzinę o swoich planach. Po początkowych nieprzychylnych opiniach na ten temat, Maja wraca do Malowniczego w Sudetach, zabierając ze sobą córkę Marysię i przyjaciółkę Jagodę... Zaczynają nowe i jak się okazuje lepsze życie, pomimo widma męża Igora, który nie chce dać o sobie zapomnieć.

Tak to w skrócie przedstawia się "Uroczysko". 
Książka nie powaliła mnie ani nowymi pomysłami na fabułę, ani zaskakującymi zdarzeniami i zwrotami akcji. Była raczej bardzo przewidywalna i "powtarzalna", ale za to nie pozbawiona humoru, co jest niewątpliwie jej atutem. Pomimo, że wydawało mi się, że te wszystkie postacie w niej występujące już gdzieś spotkałam i poznałam, czytało się ja bardzo przyjemnie i szybko. Nic więcej nie mogę jej zarzucić, ani za nic więcej nie mogę jej pochwalić. Ot, kolejny "Dom nad rozlewiskiem" (która to książka, nawiasem mówiąc, jest moją ulubioną przedstawicielką gatunku:)) i "Nigdy w życiu!". Na poprawę humoru i te szaro-bure dni za oknem polecam!

Aha, jestem chyba już kolejną osobą, która apeluje do Wydawnictwa o zmianę okładki, która jest odstraszająca i zalatująca jak dla mnie okładkami romansów z lat 90'tych... 


M. Kordel, Uroczysko, Wydawnictwo Prószyński i S-ka, Warszawa 2010, s.255.

2011-01-06

Eric-Emmanuel Schmitt o "Małych zbrodniach małżeńskich".

Szczerze mówiąc, wcześniej czytałam tylko jedną książkę Schmitta, a mianowicie "Oskar i Pani Róża". Zawsze natomiast miałam ochotę na więcej i tak się złożyło, że w okresie świątecznym "dorobiłam się" trzech książek jego autorstwa:) "Małe zbrodnie małżeńskie" są pierwszą po którą sięgnęłam, a to ze względu na tytuł, który mnie zaintrygował. Sama jestem od prawie dwóch lat żoną i "zbrodnie" niesłychanie mnie zaciekawiły.




Ta krótka książeczka licząca 97 stron w zaskakujący i wciągający sposób opowiada historię 15-letniego małżeństwa. Napisane w formie dramatu studium związku Lisy i Gillesa skupia się na jednym zdarzeniu, które niespodziewanie dotknęło oboje małżonków i które stało się dla nich nie tylko terapią szokową, ale również punktem zwrotnym w ich myśleniu o sobie i swoim małżeństwie...

"Kiedy widzicie kobietę i mężczyznę w urzędzie stanu cywilnego, zastanówcie się, które z nich stanie się mordercą". To cytat z książki napisanej przez Gillesa: "Małe zbrodnie małżeńskie". Książki znienawidzonej przez Lisę. Dlaczego? Bo jest to książka niezwykle pesymistycznie opisująca losy małżeństw, które niuchronnie podążają ku rozpadowi. Książka Gillesa zakłada, że każde małżeństwo dochodzi do momentu w którym jedno z współmałżonków staje się "mordercą".

Jeśli chodzi o Lisę i Gillesa, to ten ostatni budzi się pewnego dnia w szpitalu. Jest po wypadku i nie pamięta kim jest ani w jaki sposób trafił do szpitala... Lisa pojawia się w szpitalu i sprowadza chorującego na amnezję męża do domu, w którym próbuje pomóc mu przywrócić pamięć i odzyskać dawne życie... ale czy napewno? Czy te małe małżeńskie zbrodnie, opisywane przez Gillesa w jego ksiązce, nie zagościły również pod ich dachem???

"Małe zbrodnie małżeńskie" E.-E. Schmitta, to nieustający dialog dwojga ludzi, którzy pobrali się z miłości, przeżyli ze sobą 15 lat i w pewnym momencie zatrzymali się na rozdrożu... Ta książeczka to próba odpowiedzi na pytanie o naturę miłości, o to jak się ona zmienia i ile potrafi przetrzymać. 
Dla mnie ta książeczka to również jeden z takich drogowskazów, mówiących "Miej się na baczności, nie zaniedbuj, nie zapominaj"!

E.-E. Schmitt, Małe zbrodnie małżeńskie, Wydawnictwo Znak, Kraków 2005, s.97.

2011-01-03

Poświątecznie, noworocznie, stosikowo:)

Jestem. Wróciłam. Po dwóch intensywnych, cudnych tygodniach spędzonych w Polsce z najbliższymi, wczoraj wróciliśmy z mężem do Danii... Oczywiście nie obyło się bez wzruszeń związanych z wyjazdem, no ale cóż, takie jest teraz nasze życie. Ciekawe na jak długo? Mam tylko nadzieję, że zawsze będzie nam się udawało wyjeżdżać na Święta do Polski, bo jakoś nie wyobrażam sobie tych dni bez rodziny i przyjaciół, których tutaj jeszcze się nie dorobiliśmy...

Poza tym Święta i dni po nich następujące są najlepszą okazją by zostać obdarowanym lub obkupionym w książki. I tego roku nie było inaczej:) Z Polski przywiozłam ze sobą ponad 30 nowych książek, co wprawia mnie w taki zachwyt, że brak mi słów!!! I oczywiście teraz mam problem: od której książki zacząć?!:D




Piękne stosiki, prawda?

Pierwsze zdjęcie to mój stosik prezentowy, który przedstawia się następująco (od dołu):
1. "Listy na wyczerpanym papierze" A. Osieckiej i J. Przybory -  książka na którą miałam ochotę od momentu, gdy o niej usłyszałam. Cudowny prezent:)
2. "Złodziejka książek" M. Zusak - wyczekana i wymarzona, bo to nie dość, że o książkach to i o Holocauście... Kupiona za prezentowy kupon na zakupy do Empiku.
3. "Oskarżona: Wiera Gran" A. Tuszyńska - usłyszałam o niej pierwszy raz, chyba w "Dzień Dobry TVN" i tak jakoś od razu wiedziałam, że nie tylko ja przeczytam, ale że na pewno będę ją miała w swojej biblioteczce. Również kuponowo-Empikowa:)
4. "Chochoły" W. Szostak - ochota na nią przyszła mi po recenzji na polityka.pl. Kuponowo-Empikowa.
5-11. "Harry Potter" J. K. Rowling - prezent od mamusi, która wiedziała, że choruję na całą kolekcję, zwłaszcza, że kilka lat temu przeczytałam tylko 4 pierwsze części, a później na kolejne nie było okazji. Teraz jest!:)))
12. "Cukiernia pod Amorem. Cieślakowie" M. Gutowska-Adamczyk - bo tak jak wiele innych blogowiczek, uzależniłam się od cukru przy czytaniu pierwszej części:P
13. "Pamiętnik" N. Sparks - otrzymana w prezencie. Jedyna książka Sparksa, którą naprawdę mam ochotę przeczytać, a to ze względu na film, który oglądałam.
14. "Fausta" K. Kofta - kupiona w Empiku za Świąteczny kupon, bo wydaje mi się ciekawa:)
15. "Moje życie z Mozartem" E.-E. Schmitt - prezent gwiazdkowy od siostry.
16. "Moje Ewangelie" E.-E. Schmitt - również od siostry, która wie co lubię:D
17. "Uroczysko" M. Kordel - kuponowo-Empikowa. Kupiona dlatego, że drugą część wygrałam w konkursie wydawnictwa Prószyński i S-ka.



Zdjęcie drugie przedstawia mój stosik wymianowo-wygraniowo-podarunkowo-zakupowy (od dołu):
1. "Warto być przyzwoitym" W. Bartoszewski - książka podarunek od Niebieskiej, której dziękuję jeszcze raz!!!:)
2. "Miasto cudów" E. Mendoza - odkupiona za pośrednictwem lubimyczytac.pl. Jeszcze nie czytałam nic tego autora, a po waszych recenzjach wychodzi na to, że powinnam.
3. "Dom ciszy" O. Pamuk - również odkupiona, również dzięki lubimyczytac.pl i również dlatego, że jeszcze nie czytałam powieści tego autora.
4. "Gra Anioła" C. Ruiz Zafón - po "Cieniu wiatru" wiedziałam, że skuszę się na następne jego powieści. Książka z wymiany na lubimyczytac.pl.
5. "Jak zmieniałam zdanie" Z. Smith - książka od Wydawnictwa Znak. Miałam na nią ochotę od momentu gdy usłyszałam, że ta młoda autorka może w przyszłości sięgnąć po literackiego Nobla. Eseje lubię, dlatego mam nadzieję, że mi się spodoba:)
6. "Dziewczyna w złotych majtkach" J. Marse - otrzymana od Wydawnictwa Znak. Zachęciła mnie do niej recenzja na polityka.pl.
7. "Bóg. Życie i twórczość" Sz. Hołownia - również od Wydawnictwa Znak. Po " Kościele dla średnio zaawansowanych" mam ochotę na więcej Szymona i tyle:P
8. "Kuźnia na rozdrożu" E. Siarkiewicz - książka z wymiany z Kaś z blogu http://achyochyzksiazka.blogspot.com/
9. "Wieczór" S. Minot - chyba jak większość z Was mam ją ze "Zwierciadła":P
10. "Dom tysiąca nocy" M. Wolny - wygrana w konkursie Prószyński i S-ka.
11. "Małe zbrodnie małżeńskie" E.-E. Schmitt - wymiankowa z lubimyczytac.pl.
12. "Sezon na cuda" M. Kordel - wygrana w konkursie Prószyński i S-ka - mój powód do zakupienia pierwszej części:)
13. "Pogarda" A. Moravia - drugi podarunek od Niebieskiej:)))

Oprócz tego obkupiłam się jeszcze w dwie książki, które nie zostały umieszczone na zdjęciach. A są to "Tygrys i Róża" i "Frywolitki" M. Musierowicz!:D

Pięknie prawda?!:) To się nazywa owocna podróż do Ojczyzny... W kwietniu, mam nadzieję wybiorę się na kolejne polowania po księgarniach i stronach internetowych w Polsce:D

Jeszcze jedno, podczas pobytu w Polsce moja obecność na blogach była tak minimalna, że nawet nie podziękowałam ani nie złożyłam nikomu życzeń Świątecznych i Noworocznych. Dlatego robię to teraz.
Kochani, życzę Wam wszystkiego co najlepsze w tym Nowym Roku, spełnienia najskrytszych marzeń i planów oraz czasu do czytania i weny do pisania!!!